Wim Meyles

Mollenleed

(uit: 'De mug en de olifant', 50 vermakelijke fabels)

Mollenleed

Na een arbeidzaam leven besloten de heer en mevrouw Mollema een rustig plekje voor hun oude dag te zoeken.

‘Voedselrijke grond, met de wormen voor het ophappen,’ smulde mevrouw al bij voorbaat. ‘Wormerveer?’

‘Randstad,’ smaalde meneer. ‘Alles asfalt. Daar duw je je snuit niet doorheen. Nee, er gaat niets boven Groningen.’

Bij Slochteren aangekomen ging de heer Mollema welgemoed aan de slag om een passend onderkomen te graven.

Na drie dagen liet hij trots het resultaat zien.

‘Prachtig,’ prees zijn vrouw. ‘Mooi dat je dat op jouw leeftijd nog kunt.’

Een paar weken lang genoten ze van hun pensioen. Toen begonnen de problemen.

‘Ik ruik gas,’ zei mevrouw Mollema.

‘Je hebt gelijk,’ beaamde haar echtgenoot. ‘Zou ik te diep gegraven hebben?’

‘Niet dieper dan anders,’ zei zijn vrouw. ‘Vind je het hinderlijk?’

‘Ja,’ zei de heer des huizes. ‘We trekken verder.’

Na een moeizame ondergrondse reis van ettelijke kilometers vond de heer Mollema het welletjes.

‘Ik moet wat energie overhouden voor ons nieuwe gangenstelsel,’ pufte hij. ‘Even op adem komen, dan gaat het wel weer.’

Opnieuw kluste hij een seniorenwoning in elkaar waarmee zijn vrouw helemaal in haar nopjes was. Maar ook deze keer duurde hun rust maar kort.

‘Ik dacht even dat ik Parkinson had,’ zei mevrouw Mollema op een ochtend. ‘Maar nu denk ik dat de aarde beefde.’

‘Ik voelde het ook,’ zei de heer Mollema. ‘Levensgevaarlijk. Hier kunnen we niet blijven. Straks storten de gangen in.’

Wat volgde was een zware tocht door de Groningse klei.

‘Misschien hadden we toch voor Drenthe moeten kiezen,’ zei meneer Mollema. ‘Dat zand, daar wroet je zo doorheen.’

‘Even volhouden,’ pepte mevrouw Mollema hem op. ‘Mijn gevoel zegt me dat we op de goede weg zijn.’

Voor de derde keer wijdde de heer Mollema zijn krachten aan een bejaardenwoning. Hij merkte dat het elke keer een beetje moeizamer ging. Maar waar een wil was, was een weg en ook nu kon hij zijn vrouw een mooie woonplek bieden.

‘Dit was wel de laatste keer,’ zei hij. ‘Het is mooi geweest.’

‘Afgesproken,’ zei mevrouw Mollema. ‘We nemen het leven nu zoals het komt.’

Helaas werd hun rust de eerstvolgende dag al verstoord. Boven hun hoofd hoorden en voelden ze een beangstigend gedreun.

‘Wat kan dat zijn?’ vroeg mevrouw Mollema benauwd.

‘Mmm,’ peinsde haar echtgenoot. ‘Het voelt als het stampvoeten van een mensenmassa.’

‘Verhuizen?’ vroeg mevrouw Mollema benepen.’

‘Nee,’ zei de heer Mollema resoluut. ‘Ik ga naar buiten.’

‘Naar buiten?’

‘Ja, naar buiten. Hout zoeken, om de boel te stutten.’

Lees meer >> | 171 keer bekeken

De mug en de olifant

Een van de vijftig fabels uit mijn nieuwe boek:

De dassenburcht

Het viel het konijnengezin niet mee om een hol te graven. Het bos was dicht begroeid en overal waar ze grond weg krabden, stuitten ze op harde boomwortels.

‘Misschien een eindje verderop,’ stelde vader voor.

Helaas loste dit het probleem niet op. Misschien was het bos toch niet zo geschikt als woonomgeving. Maar vijf eindjes verderop vonden ze onverwacht een royale gang die diep de grond in leek te lopen.

‘Dit is geen konijnenwerk,’ constateerde het gezinshoofd. ‘Ik ga even naar binnen om te zien of we hier iets kunnen huren.’

Toen hij een kwartiertje later weer buiten kwam, grijnsde hij van oor tot oor.

‘We zijn welkom,’ glunderde hij. ‘Deze gang hoort bij een wijd vertakte dassenburcht. De eigenaar gebruikt dit deel niet meer en voor een winterwortel per week mogen wij hier wonen.’

‘Eten dassen konijnen?’ vroeg moeder bezorgd.

‘Nee,’ verzekerde vader. ‘Een muis gaat er misschien wel in, maar verder beperkt hij zich tot wormen, kevers, eikels en paddenstoelen. Het leek me een keurig dier. Nette streepjeskop, ik heb er alle vertrouwen in.’

Op een ochtend stond er een wolf voor de ingang van het konijnenverblijf. Luidkeels maakte hij kenbaar dat hij de hoofdbewoner wilde spreken. Schoorpotend liep vader konijn naar de entree.

‘Ik kom de huur innen,’ kefte de wolf. ‘Twee wortelen.’

‘Wacht even,’ zei vader konijn behoedzaam. ‘De das is onze huisbaas en met hem hebben we de helft afgesproken.’

‘De das is dood,’ zei de wolf. ‘Ik heb hem opgegeten, omdat ik gisteren geen schaap kon vinden. De burcht is nu van mij. En één wortel per week was natuurlijk belachelijk weinig.’

‘Ik ga het regelen,’ zei het konijn. ‘Vanavond liggen er twee wortelen bij de ingang.’

De week erop kwam de wolf met nieuwe eisen.

‘Er trekken vanmiddag nog drie families bij je in,’ zei hij. ‘Ruimte zat hier.’

Vader konijn knikte benepen. ‘Even rekenen,’ zei hij. ‘Twee wortelen voor vier families, dan wordt de nieuwe huurprijs een halve wortel per week?’

‘Oplichter!’ riep de wolf. ‘Het gaat er niet om wat de huur jou kost, maar wat het mij oplevert. Voortaan leg je elke week vier wortelen voor me klaar.’

Het leek het konijn niet raadzaam om de wolf tegen te spreken. Hij ging akkoord met de nieuwe overeenkomst, maar had nog een verzoek.

‘Het lekt in een van de slaapkamers,’ zei hij beleefd. ‘Kunt u iemand sturen om dat te verhelpen?’

‘Dat doe je zelf maar,’ zei de wolf bars. ‘Ik ben er niet om jouw problemen op te lossen. Verder nog iets?’

‘Nog één vraagje,’ zei het konijn hoopvol. ‘Die wortelen …. bent u misschien vegetariër geworden?

‘Vegetariër?’ schamperde de wolf. ‘Nee, die wortelen gebruik ik om schapen te lokken. Zodra er een toehapt, doe ik dat ook.’

De huisjesmelker is een plaag,

de woningmarkt zijn jachtterrein.

De huurder worstelt met de vraag:

ben ik het schaap of het konijn?

Lees meer >> | 181 keer bekeken

Nederlands kampioen light-verse-dichten

Zondag 31 oktober jl. ben ik voor de tweede maal Nederlands kampioen light-verse-dichten geworden. De finale vond plaats in Emmen, voor een gezellig publiek en een deskundige jury.

Mijn optreden is op YouTube te zien via deze links: filmpje 1 en filmpje 2 (allebei ongeveer 4 minuten).

Hieronder de teksten van mijn winnende gedichten.

Paradijsvijver

‘Bah!’ sputterde Eva, ‘hier spring ik niet in.

Geen jetstream, geen bubbels, het water ziet grijs.’

‘Kom op zeg!’ zei Adam. ‘Is dit je te min?

Het is hier verdorie geen zwemparadijs!’

Huisdier

Mijn kat is niet te evenaren

als metgezel die mij devoot,

gezellig spinnend aan kan staren

en zo mijn levensvreugd vergroot.

Toch heeft zo’n huisdier ook bezwaren:

ze blijft het hele jaar verharen,

zodat ik op den duur besloot:

toch liever maar een vrouw op schoot.

Erfenis

Toen grootpa op zijn sterfbed lag,

verdeelde hij de boel.

Michiel gaf hij een leuk bedrag

en Teun zijn luie stoel.

Trees had hem altijd gechauffeurd,

haar gaf hij dus het meest.

Ik was als laatste aan de beurt,

hij gaf spontaan de geest.

Villa Nel

(een villanelle)

Ik wil niet naar Hotel Le Ciel,     

ik heb genoeg van dat exquise,

Lees meer >> | 252 keer bekeken

Nog maar een paar coronagedichten .....

Oud normaal

Meer versoepelingsbeleid!

Kroegbezoeken, samenzangen,

anderhalve meter kwijt,

liefdeskusbereide wangen,

uitgelaten innigheid.

O, wat kan een mens verlangen

naar de goede nieuwe tijd.

BV Nederland

De kleine ondernemer weert zich dapper.

Hoewel de zaak al vele maanden kwijnt

houdt men zich man-/vrouwmoedig overeind.

De overheid biedt steun als flappentapper.

Maar over vaccineren klinkt gemopper.

Hier lijkt het kabinet meer floppentopper.

Nu en later

Ik doe niet mee met illegale feesten,

ik ga niet bij familie op bezoek,

ik dood de tijd met krant, tv en boek

en mijd de boze viruswaarheidgeesten.

Zodat die vraag me later niet benauwt:

‘Pap, was jij in de covidoorlog fout?’

Avondklok

Zo’n avondklok betekent huisarrest.

Ik ben jaloers op hondeneigenaren

die ’s avonds nog wat buitenlucht ervaren

en zie maar weinig heil in een protest.

Dus moet er maar iets anders aan de lijn.

Loes doet de cavia, ik het konijn.

Meevaller

Ik sta niet op, ik ben ontzettend moe.

Al bonst mijn hoofd bij bijna veertig graden,

al lig ik uren in mijn zweet te baden,

mijn dag kan niet meer stuk, hatsjie hatsjoe.

Hoera, hoera, hoera! Hieperdepiep!

Het is geen covid, maar gewoon de griep.

Sexy

Mijn lief is op het oog behoorlijk zedig,

de blouse tot aan het hoogste knoopje dicht,

make-up vindt zij een ordinair gezicht,

haar rok verhult de enkels zelfs volledig.

&nbs

Lees meer >> | 389 keer bekeken

Decemberperikelen

Decemberperikelen ....

(pixabay.com)

Coronakilo’s

Het lijkt wel of een mens steeds dikker wordt,

geen fijn idee voor kerstmaalhobbyisten.

Een veel gehoorde tip van diëtisten:

gebruik bij uw diner een kleiner bord.

Maar die suggestie lijkt me nogal maf.

Dan valt het er aan alle kanten af.

Zalig uiteinde

Ideetje van ons aller CDA:
voor mensen die naar knalvuurwerk verlangen
de bommetjes door klokgelui vervangen,
dan wordt het toch nog feestelijk. Nou ja .....

Ik zou maar niet op klokkenluiden gokken.
Ik denk dat men de drank wel luid laat klokken.

Lees meer >> | 433 keer bekeken

Sinterklaasgedicht

Sinterklaasavond

Op 5 december is het altijd raak:

de kinderen met aanhang, broers en zussen,

we zingen, lachen, knuffelen en kussen

en bijna elk cadeau valt in de smaak.

Mijn Eva kreeg een bloedkoralen ketting,

ik sokken, chocola en een besmetting.

Lees meer >> | 404 keer bekeken

Nederlands kampioen plezierdichten 2020!

25 Oktober kreeg ik de verheugende mededeling dat ik me dit jaar Nederlands kampioen light verse-dichten mag noemen. Dit evenement werd voor de vierde keer georganiseerd door de Stichting Taalpodium Emmen. I.v.m. de coronacrisis waren er dit jaar geen optredens van de finalisten, maar koos de jury het winnende werk uit de ingezonden gedichten.

Lees meer >> | 410 keer bekeken

Ietsnut: mijn nieuwe boek

Geen baan bij bank, bedrijf of lab,

in politiek of wetenschap.

Voor mij papier en dichterspen.

Ik hoop dat ik een ietsnut ben.

Tweehonderd pagina's met light verse (humoristische verzen), plus een serie coronagedichtjes, een cursus 'Zelf plezierdichten schrijven' en een cursus 'Spelen met taal'. Prijs: € 16,95. Leverbaar via boekhandel of internetwinkels.

Als u Ietsnut bij mij bestelt vanuit Nederland (wimmeyles@gmail.com) betaalt u geen portokosten. Als u vanuit het buitenland bestelt, betaalt u voor verzending de portokosten minus € 4.

Ongewenst bezoek

D.V. word ik straks honderdtien.

De burgemeester komt misschien.

Ik wil hem absoluut niet zien.

Hij lijkt een opperbeste vent

en staat als hartelijk bekend,

maar ik vertrouw hem voor geen cent.

Het is geen kwestie van chagrijn,

ook wil ik niet onaardig zijn,

maar hij is mager en heet Hein.

Lees meer >> | 504 keer bekeken

Coronagedichtjes (4)

Coronabeleid

Een basisschool in Rome

heeft streng geselecteerd:

de wijsneus mag er komen,

de snotneus wordt geweerd.

Oud normaal

Meer versoepelingsbeleid!

Kroegbezoeken, samenzangen,

anderhalve meter kwijt,

liefdeskusbereide wangen,

uitgelaten innigheid.

O, wat kan een mens verlangen

naar de goede nieuwe tijd.

Het een en het ander

Soms horen woorden bij elkaar,

bijvoorbeeld kaars en kandelaar.

Paasmaandag? Meubelboulevard!

Beloftes en verkiezingsjaar,

toiletpapier en hamsteraar,

corona en ons abattoir.

De sluiting bracht veel ongemak:

ik was de lul, ik kreeg de zak.

Coronastop

Lees meer >> | 529 keer bekeken

Coronagedichtjes (3)

Globetrotters

Als iemand verre reizen doet,

dan kan hij veel ver halen:

van hebbedingenovervloed

tot hachelijke kwalen.

Verveling

Eentonigheid gaat alle dagen door.

Ik doe nu weinig anders meer dan lezen,

het zal vandaag waarschijnlijk woensdag wezen,

want gisteravond was er weer geen koor.

Lekker in mijn eentje

Ik heb geen moeite met het protocol:

als solitair zon ik graag op mijn bankje.

Veel liever dan bezoek heb ik een drankje

en dan bedoel ik iets met alcohol.

'Hou vol, meneer!' roept menige passant.

Dan vul ik snel mijn glas weer tot de rand.

Kloosterorde

Het virus heeft al honderden geveld.

Corona-angst bereikt nu ook het klooster.

De abt beveelt een strenger schoonmaakrooster

en mondbescherming heeft hij zelf besteld.

Dus geen gedoe met oudepijenlapjes:

Lees meer >> | 532 keer bekeken